“Kwekku normoelulu?”

“Hé, grampa whazzzzzzzzzzza, kwekku normoelulu?” Niet schrikken, opa is niet onder invloed van alcohol, paddo’s of andere geestverruimende middelen maar het is een voorbeeld van de straattaal zoals die tegenwoordig voornamelijk nog in de grote steden door de jeugd word gesproken en het betekent: “Hé opa, hoe is het, praat je ff normaal?”

Opa heeft op taalgebied de afgelopen zestig jaar heel wat dooddoeners, mode- en stopwoorden voorbij horen komen en dat was in sommige periodes best wel verwarrend. In de jaren 60 was alles wat niet normaal was “te Wow!”, later werd dat “Cool!” en weer later “Lauw!”

In opa’s jeugd waren extreme dingen nog gewoon “Tof” of “Blits” tegenwoordig is alles wat het buitensporige ontstijgt “Chill” of “Flex”. Opa heeft de tijd van de discobroek nog meegemaakt, de bovenband van zo een “heupbroek” zat net boven je schaamstreek, de achterkant strak om je kont, en de pijpen liepen naar beneden wijd uit tot net boven de grond, waardoor je de schoenen niet meer kon zien. Als je zo een broek aan had dan was je “blits” en als je dan ook nog een John Travolta jack had dan kon je bij het vrouwelijke geslacht niet meer kapot, dan was je een “Blitskikker”.                                                                                    

Voor de lezers die geboren zijn na de jaren 70: Voor zo een kledingstuk moest je dus wel een kont hebben en zoals jullie weten uit opa’s vorige avonturen die had en heeft hij niet. Volgens mijn vader poepte ik door een gaatje in mijn rug! Verder zat je potlood altijd in de weg, dus helemaal niet “Chill” en nog minder “Flex”.  

Dan zijn en waren er altijd mensen die een zin afsluiten op dezelfde manier en iedereen kent wel iemand in zijn omgeving die in één zin tien keer het woordje “dusseeee” gebruikt en dan heb je ook ondervonden dat dergelijke gesprekken niet zijn vooruit te branden.

“Ik loop dusseeee in het winkelcentrum bij de slager, weet je niet?”                                 Ook zo een afsluiting van een zin waar ik spontaan ontzettende reetkevers van krijg; “Weet je niet?”. Nee! Natuurlijk weet ik het niet, je hebt het nog niet verteld!                   Schiet op! Ga door met je verhaal trekdrop! Ik wil het weten!

Laten we vooral de mensen niet vergeten die het altijd met je eens zijn en aan een knikkende hoofdbeweging of het woordje “Ja” niet genoeg hebben.                               Zeg ik tegen mijn gesprekspartner: “De praat die jij praat, dat is geen praat, maar de praat die ik praat, dat is pas praat, als je praat van praat!”, krijg je als antwoord: “Absoluut, absoluut”, dan kijken ze je even bedenkelijk aan en vervolgen dan: “Zonder meer, da’s een feit.” Nou, dan ben je dusseee gewoon uitgepraat.                     Een apart slag van dit soort mensen beginnen je vragend aan te kijken, vervolgen dan met: "Oh?", laten even een stilte vallen en bevestigen dan je verhaal. ”OK!”.                                                                                                                                                               Dit in tegenstelling tot de mensen die helemaal in niets geïnteresseerd zijn, die antwoorden meestal in de trend van: “Boeie!” Zegt opa: “Noodseine benne seine die seine sijne as andere seine kapot seine“,                                                                           de Optimist: „Oh?“ ……………“OK!“, de Pessimist: „Boeie!“

Ik reed begin jaren 80 met een vriendin, die daar woonde, door Amersfoort, “Kijk daar de Kei” en ze wijst mij de bekende steen aan, mijn reactie; “Wow, vet!”, wat echter niets wou zeggen over de toestand van de kei.                                                   Als ik hetzelfde tien jaar terug had gedaan was diezelfde steen waarschijnlijk ”Supervet” en als ik het gisteren had gedaan “Gigavet”. Nou wil het toeval dat ik er vorige week nog langs gereden ben en daarbij geconstateerd heb dat die kiezel sinds de jaren 80 niet is veranderd.

Over keien gesproken, in Brabant kunnen ze er ook wat van, in deze provincie is, zo weet ik uit ervaring, niets “super” of “giga”, maar is alles “Kei”, “Keigoed” en “Keigaaf”.                                                                                                                                     Zo een twintig jaar terug was opa daar nog gewoon een “Wous”, tegenwoordig een “Koekwous”. Rare jongens die Brabanders.

In de jaren 90 kwamen we in de ban van de dubbelzeggingen, bij de bushalte kon je horen:                                                                                                                             “Volgens mij heeft de bus vertraging!” medepassagier: “Bah, bah”,                                 “Dat kan nog wel tien minuten duren” en dan weer: “Bah, bah”.

Het tijdperk van de overtreffende trap was begonnen: “Naf, naf!” kwam uit het niets in zwang en natuurlijk het tenenkrommende “Doei, doei” deed zijn intrede.               Bij “Doei, doei” vechten bij mij de holtorren met de reetkevers om een plaatsje!           Het deed zich voorkomen alsof we moeite hadden met afscheid nemen, want later werd “Doei, doei” aangevuld met “Laat je niet gek maken!” of tot iemand die op weg was naar de polder: “Doei, doei. Kijk uit voor de tram!”                                                               

Hoe anders is het gesteld met de begroeting: “Hé? Hoe is het, alles kits?”,           “Klote man!” dan wordt er even gewacht en als ze zien dat je niet onder de indruk bent: “Zwaar klote!”                                                                                                                   En dan kan je natuurlijk antwoorden: “Oh?”……….OK!” of “Ja hoor,…..Boeie!” Kansloos zo een gesprek! Zware kloten zijn trouwens ook kansloos, vooral in zo een discobroek, het ziet er niet uit!

Alsof het niet op kon kwam daarna de overtreffende trap van de overtreffende trap: “Druk, druk, druk”, niet éénmaal druk, niet tweemaal maar driemaal druk om aan te geven hoe je persoonlijke agenda er op dat moment voor stond.

Toen opa nog papa was, verdiende hij zijn centjes als touringcarchauffeur en was net als zijn collega’s veel onderweg in het buitenland.                                                       Er was één collega welke een zware periode achter de rug had en het leven even niet meer zag zitten. Zijn poging om zichzelf van het leven te beroven mislukte en Frits kwam in een molen terecht tezamen met wat maatschappelijk werkers, psychologen, psychiaters en nog wat meer van die geitenwollen sokken figuren.       Na een half jaar mocht hij zijn werkzaamheden weer oppakken, opa was onderweg met een blik antiek en halverwege Duitsland verliet ik even de snelweg om met mijn rollend bejaardentehuis de lunch te gebruiken.                                                               Binnengekomen in het restaurant zit daar Frits aan tafel en die was uitermate gelukkig om mij na al die tijd weer te zien:                                                               “Hééééé Simon, wat leuk, hoe is het dan met jou?”.                                                             Ik liep naar hem toe, gaf hem een hand en toen was het eruit voor ik er erg in had: “Net als altijd Frits, druk, druk, druk, nog geen tijd om zelfmoord te plegen!”.         Nou, als dat geen dooddoener is!

Tegenwoordig loopt iedereen met de “R” te goochelen, alles is heden ten dage “Superrrrrrrrr” en dan moet ik altijd aan mijn schoolvriend Juud Jiemejsma denken.

Juud heette eigenlijk Ruud Riemersma, maar hij had een probleem, hij kon namelijk de “R” niet uitspreken, in tegenstelling tot zijn klasgenoten die allemaal wel de beschikking hadden over een Rrrrrrrollende errrrrrrr, kwam hij meestal niet verder dan: “Heb je het gejoord? Het was op de jadio.”

Ruud was een geboren sportman en we waren na schooltijd altijd te vinden op het grasveld in onze buurt en daar blonk hij uit in vrijwel alle sporten. Voetbal of volleybal waren voor hem favoriet maar kojfbal, watejpolo of wieljennen bijvoorbeeld deden we nooit, niet dat hij het niet kon of zo, maar de eerste twee bekte wat lekkerder zullen we maar zeggen.                                                                                         Ik vraag me weleens af of het leven voor Ruud ooit “superrrrrrrr” is geworden.

wo box!

http://straattaal.com/

Bonuskaart                                                                             Blogoverzicht