Tankstation
Ik zie mezelf nog staan samen met mijn moeder bij de slager, ik ben een jaar of vijf, het schort van de man achter de toonbank zit nog onder de bloedspatten van het rund wat hij de afgelopen morgen zelfstandig heeft geslacht. “Kan ik U helpen?” vraagt de man in het schort, “Twee ons achterham alstublieft” antwoord mijn moeder. De slager pakt een flink stuk vlees achter de vitrine vandaan, legt het op zijn smetteloze zilverkleurige snijmachine, kijkt mij aan, geeft me een knipoog en begint het grote stuk vlees in kleine plakjes te snijden, welke verdwijnen op de weegschaal die naast de snijmachine is geplaatst. Na elke snijbeweging neemt het gewicht op de weegschaal iets toe en als de wijzer bijna op tweehonderd staat legt de slager een laatste plakje op de rest van de vleeswaar. De wijzer is de tweehonderd nu net gepasseerd en terwijl hij mijn moeder bijna smekend aankijkt vraagt hij: “Het is iets meer, mag dat?”, nadat mijn moeder instemmend heeft geknikt vervolgt hij: “Anders nog iets?”. Mijn moeder besteld nog een ons runderlever, de slager verpakt de achterham in een papieren zakje en schrijft met zijn potloodje de prijs van het product op de verpakking, waarna het hele ritueel zich met de runderlever van voren af aan herhaalt. Als wereldkampioen runderleversnijder weet de slager ook dit keer de wijzer van de weegschaal net iets voorbij de honderd te krijgen en opnieuw vraagt hij met een vriendelijke glimlach aan mijn moeder: “Het is iets meer, mag dat?” “Dat is goed hoor” antwoord mijn moeder, “Anders nog iets?” gaat de man in het witte schort verder. “Nee, dat was het”. Ook de laatst gesneden vleeswaar verdwijnt in een papieren zakje waarna ook hier de prijs op de verpakking wordt geschreven. Dan kijkt de slager even naar mij en weet ik dat dit het moment is waarop ik heb gewacht, hij maakt met zijn hoofd een knikkende beweging in mijn richting en vraagt dan aan mijn moeder: “Lust de kleine misschien een plakje worst?”. Bijna smekend kijk ik mijn moeder aan “Waag het eens om nee te zeggen!” spookt het in mijn kleine hoofd.Of ze mijn gedachten kon lezen weet ik niet, maar enkele momenten later verlaten we het winkelpand, mijn kinderhand gevuld met een groot stuk leverworst.
Op het einde van de middag zit ik naast mijn vader voorin de auto, ik mag even mee om de auto te tanken. Ik maak dezelfde bewegingen als mijn vader, als hij de koppeling intrapt gaat ook mijn linkervoetje naar beneden, draai denkbeeldig aan het stuur en ik verbeeld me dat ik het voertuig onder controle heb.
Aangekomen bij het tankstation staat de pompbediende ons al lachend op te wachten en nog voordat wij de auto op de handrem hebben kunnen zetten heeft de medewerker de slang al in de tank hangen en klinkt rechtsachter ons het vertrouwde geluid van een draaiende benzinepomp, ping…..ping……ping.
Nadat hij de banden aan een visuele controle heeft onderworpen en geconstateerd heeft dat daar niets mee aan de hand is, pakt hij een emmer en een spons. Terwijl hij met mijn vader het laatste plaatselijke nieuws uitwisselt krijgen alle ramen een grondige poetsbeurt. De olie controleren hoeft deze keer niet, dat heeft hij immers vorige week nog gedaan.
Mijn vader rekent vijftien gulden af in ruil voor zijn volle tank, daarna trekt de medewerker een la open, vist er een speldje uit met de beeltenis van het benzine-merk en overhandigt dat met een vette knipoog aan mij.
Eerst leverworst en nu een speldje, mijn dag kan niet meer stuk!
De benzineboeren van weleer met hun uitstekende vakmanschap, superieure service en hun vriendelijk praatje zijn verworden tot een stelletje achterlijke minkukels die alleen nog maar dollartekens in hun ogen hebben en nog slechts drie missies: Omzet, omzet en omzet.
Ondanks de hedendaagse sensationele hoge brandstofprijzen durven deze gelegaliseerde oplichters vijftig eurocent te vragen voor een beetje samengeperste lucht, terwijl de motorolie, ruitensproeier vloeistof en reservelampen verstopt liggen onder de in de “aanbieding” zijnde wokkels, borrelnootjes en light chips.
In het buitenland kom je ze nog weleens tegen en dan vooral op die plaatsen waar veel Nederlandse toeristen samendrommen, maar thuis in ons eigen kikkerlandje ligt de tijd van “Broodje van Kootje” en “Kadetje van Jetje” alweer decennia achter ons.
Alle tankstations worden tegenwoordig omgebouwd tot luxe broodjeswinkels met allerlei exotische namen als “Café Bonjour”, “Deli 2 go”, “Wild Bean” en “Go the fresh way”. Als liefhebber van een lekker broodje Hollandse kaas, tartaar of nog beter “half om”, denk je hier aan het goede adres te zijn, zo een lekkere echte eerlijke Hollandse witte kadet bedoel ik dan, maar niets is minder waar. Zonder uitzondering verkopen ze allemaal dezelfde shit in de vorm van pistoletjes, ciabatta ’s, pannini’s en andere buitenlandse troep waar een gezonde Hollandse kerel echt niet op zit te wachten
Brandstof is geen “Core business” meer, de ooit zo vriendelijke pompbediende is vervangen door een “Sales representative” welke worden aangestuurd door een “Salesmanager”. Sorry voor de voorgaande zin, de ouwe probeert gewoon een beetje bij te blijven!
De grootste bedriegers in mijn ogen - en ik ga hier geen namen noemen – zijn ongetwijfeld de uitbaters die hun waren aan de man brengen onder het schijnsel van een grote gele schelp. Het maakt niet uit waar je stopt in dit land je wordt bij die schelp overal op dezelfde ongastvrije manier bejegent. Het personeel is volgens mij zonder uitzondering getraind om de klant zoveel mogelijk te irriteren en maar op één ding uit: verkopen.
Een voorbeeld:
Simon is op bezoek geweest bij zijn moeder in Enkhuizen en onderweg naar huis, cruisecontrol op honderd kilometer per uur, radio op de achtergrond, voorjaarszonnetje aan de hemel, kortom een zeer relaxte situatie die van hem nog uren mag duren. Maar dan opeens wordt Simon een beetje onrustig, krabt eens op zijn kale kop, pulkt wat aan zijn neus, schuift eens heen en weer op zijn stoel en begrijpt dan dat het tijd is. Tijd voor een sigaar wel te verstaan en op dat moment besef ik tevens dat ik mijn laatste sigaar uit de doos genuttigd heb bij mijn moeder thuis. Geen tijd voor een sigaar dus, maar tijd voor een pitstop.
Na een minuut of vijf geven de borden langs de A1 aan dat er een tankstation in aantocht is en na vijfhonderd meter zie ik duidelijk de gele schelp tussen de bomen opdoemen.
Aangekomen bij het service punt krijg ik de indruk dat ze hier alles voor niets weggeven, mensen in de rij voor een pijn in je bek broodje, mensen in de rij voor het toilet, mensen in de rij voor de koffieautomaat, kassa’s onbemand want alle “sales representatives” staan ter ondersteuning van het brood afbak team in de keuken. Aansluiten dus maar in de rij voor de broodjes bar en geduldig wachten tot het je beurt is.
Tijdens het wachten wordt mijn aandacht getrokken door een medewerkster in de kleuren van de schelp achter de verkoopbalie.Een goddelijke blonde verschijning die bij het uitdelen van de vrouwelijke lichaamsdelen duidelijk overal voor aan had gestaan, prachtige hagelwitte tanden, schitterende lichtblauwe ogen en een ontwapenende glimlach. Kom op mensen, Simon is wel oud maar niet nog lang niet seniel.
Als ik mijn weg naar voren heb gevonden en aan de beurt ben sta ik ongeveer een meter van deze schoonheid af, tussen ons in nog slechts een planchet gevuld met katjes- en honingdrop, Ik noem mijn merk sigaren en vermeld er gelijk maar even bij dat het om de grootste verpakking gaat, want anders, zo weet ik uit ervaring, komen ze met de verkeerde doos aanlopen. Dat ze hier ook nog brandstof verkopen wordt mij duidelijk na haar vraag: “Heeft U ook getankt?”. Na mijn ontkenning geef ik aan dat ik de sigaren even wil pinnen en daarna mijn weg wil vervolgen. Dan buigt ze iets naar voren en gunt mij daarbij onbedoeld een blik in haar decolleté, ik voel de spanning, de afstand is nu gereduceerd tot ongeveer een halve meter en net voordat ik mijn ogen wil sluiten omdat de spanning niet meer te harden is voor opa, zwaait ze met haar rechterarm in een ruime boog over de voor haar uitgestelde snoepwaren, kijkt me met een zwoele blik aan en vraagt dan met een hese sexy stem of ze de hemel op aarde aanprijst: ”Wilt U nog gebruikmaken van onze dagaanbieding? Twee zakken drop voor de prijs van één!”
Ik knik naar de doos sigaren die voor mij ligt en op de pintransactie na van mij is, “Ik rook, wat denk je zelf?” “Ik weet het niet” gaat ze verder “Ik rook niet.” “Dan is het vandaag ongetwijfeld je geluksdag!” vervolg ik het gesprek. Aan haar gelaatsuitdrukking kon ik opmerken dat het kwartje niet gelijk ging vallen en terwijl ze me met een vragende blik aankijkt maak ik met twee handen een weids gebaar over de tussen ons uitgestalde dropwaren: “Dan kan je gebruik maken van de dagaanbieding! Twee zakken voor de prijs van één!” Nadat ik mijn schuld had voldaan en bijna bij de uitgang was keek ik nog even over mijn schouder, juist op het moment dat de blondine probeert haar volgende klant aan de drop te krijgen.
Net voordat ik thuis kwam speelde op de radio “Oude Maasweg” van de Amazing Stroopafels en door het zinnetje “Ik zie de Caltex door de nevel” moest ik even aan de tijd denken dat ik naast mijn vader zat, ons uitje, samen op weg naar het tankstation. Na thuiskomst op zoek gegaan naar mijn kistje met levens-relikwieën “Zou ik hem nog hebben?” en ja hoor hij was er nog, lag na al die jaren gewoon op de bodem van het kistje: het speldje. Ik nam het kleinood tussen mijn vingers en bestudeerde het alsof ik het nog nooit gezien had. Mijn gedachten gingen terug naar de tijd dat een tankstation nog een plaats was waar je heen ging om te tanken en besefte gelijk dat die tijd nooit meer terug zou komen. Weemoedig geworden door deze gedachten moest ik even slikken en daarna, heel vreemd, had ik de smaak van leverworst in mijn mond.
Maak jouw eigen website met JouwWeb