Ben mijn carrière als chauffeur ooit eens begonnen bij een transportbedrijf in Nijmegen. Het bedrijf deed veel op Italië en de Balkan, zowel enkel- als dubbel-bemand. Op mijn eerste opdracht – dubbel bemand – werd ik gekoppeld aan Nico.

Nico, geboren en getogen in Nijmegen, Bourgondiër in hart en nieren, kende elke plek in Europa waar het onderweg goed toeven was.                                                   Wist feilloos alle etablissementen die je op je reis tegen kwam op te ratelen en noemde dan ook nog even het soort bier op wat ter plaatse werd getapt.

Als je aan Nico de weg vroeg kreeg je geheid een antwoord in de trend van: “Dan gaoj je duir de snelweg af, einde oprit rechs, nuir 'n kilometer of fier krieg  je links 'n restaurant, duir  tappe  se Amstel, duirnuir  geliek rechs, weg bliefe follege tot 'n kroeg aon de rechterkant wuir se Grolsch tappe en dan................” Het was duidelijk, Nico wist de weg in Europa!

In tegenstelling tot de schrijver van dit verhaal was Nico in die tijd al getrouwd en vertelde onderweg honderduit over zijn vrouw. Het was Sjanneke dit en Sjanneke dat. Sjanneke zus en Sjanneke zo. Sjanneke voor en Sjanneke na. Op het eind van onze eerste reis meende ik Sjanneke al te kennen als mijn eigen broekzak.

Vooralsnog verliep onze eerste reis zonder noemenswaardige problemen, maar na een week of twee bleek Nico een collega met een gebruiksaanwijzing te zijn.

We kregen een opdracht naar Belgrado, ’s morgens vroeg geladen in Nijmegen en gelijk op weg richting voormalig Joegoslavië.  

Waren we net goed en wel de Duitse grens over, begon Nico op zijn borst te kloppen, pakte zijn jas, voelde al de zakken na, gooide zijn reisbagage op het bed, doorzocht zijn toilettas, draaide daarna zijn gezicht in mijn richting, keek mij aan zoals alleen een Bourgondiër dat kan doen en sprak toen de fameuze woorden: “Och, he'k mien pekske shag op taofel laote ligge, mag ik efkes fan jou draoie?”

Zes sjekkies verder, net voor de grens met Oostenrijk zat in die tijd Arthur met zijn “Wurst-paleis” en we besloten om daar de avondmaaltijd te gebruiken.

Na twee gigantische worsten “mit anlage” werd het tijd om weer te vertrekken.         Bij de tapkast aangekomen voldeed ik mijn schuld aan de kastelein.                       Nico pakte zijn portemonnee uit zijn kontzak om zijn aandeel te voldoen, keek eerst in zijn geldbuidel en toen met een beteuterd gezicht naar mij.                                   Gelijk daarna kwam ik erachter dat ze in Nijmegen ook konden vloeken: “God non de djuu, Ik had nog so tege Sjanneke geseid: "Nie ien mien purtemoneeke!" en terwijl hij mij een aanblik in zijn lege beurs gunde ging hij verder: “ken je effe feurschiete?”

Nico, het was een goeie gozer, maar zoals de West Friezen zeggen: ”die most 'n pik hooi luste”.

Blog overzicht.                                                                            Sjanneke