Nico en ik kregen een opdracht om machineonderdelen af te leveren in het zuiden van Italië, in tegenstelling tot eerdere ritten kregen we ieder een eigen auto welke al voorgeladen stond op het bedrijf in Nijmegen. We hadden afgesproken om vijf uur op maandag te vertrekken en een half uur voor vertrek was ik aanwezig om de auto klaar te maken. Nico was al aanwezig maar, heel vreemd, niet alleen. Hij werd vergezeld door zijn vrouw, “Kiek Simon dit is nou mien frouwke, Sjanneke”

Sjanneke was helemaal idolaat van het werk van Nico en ze had net zo lang aan zijn kop gezeurd tot ze een keertje mee mocht. Vandaag was het zover en dat was duidelijk te merken, ze liep te springen als een kip zonder kop, te kirren en te giechelen als een puber. Het was glashelder, ze vond het spannend.

We waren een goed half uur onderweg, net de grens met Duitsland gepasseerd toen Nico, die voor mij reed, met zijn richtingaanwijzer  duidelijk maakte dat hij er even af moest. Ik seinde met mijn koplampen dat ik het had begrepen en volgde hem naar de volgende parkeerplaats. Daar aangekomen liep ik naar hem toe en vroeg wat er aan de hand was. “'t is Sjanneke, se mot effe piese” kreeg ik als antwoord en meteen besefte ik dat Italië op deze manier wel eens heel erg ver kon zijn.

Tegen elf uur hadden we al vijf keer stilgestaan omdat Sjanneke water moest lozen, als je zo naar het zuiden van Italië moet mag je er wel drie weken voor uit trekken.

Als een chauffeur moet pissen, stapt ie in zijn auto rijd vier uur verder en denkt dan: “ Oh ja, ik moest piesen!” Maar vrouwen steken iets anders in elkaar. Onze lieve heer heeft een rib gebruikt om de vrouw te scheppen, maar naar mijn bescheiden mening had Hij beter de blaas kunnen gebruiken. Als een vrouw moet wateren, dan moet ze! Geen tijd te verliezen! Ze kunnen er niets aan doen! Vrouwen worden nou eenmaal geboren, krijgen gelijk een luier en voor je er erg in hebt lopen ze in een Tena-Lady.

We besloten om door te rijden naar ‘Heinz de Schnitzelkoning’ nog een half uur gaans om daar de middag maaltijd te gebruiken. Het restaurant beschikte over een open keuken, bij binnenkomst konden we zien hoe Heinz bezig was om augurken te snijden. Op de hoek van zijn werktafel stond een grote glazen pot met op de bodem nog een klein laagje augurken.

Ik stootte Nico aan en knikte met mijn hoofd richting de glazen pot, het duurde even, maar toen het kwartje bij Nico gevallen was begon hij: “Hé, Heinz was machst doe mit die leeren topf?“ „Die schmeiszen wir weg!“ was het antwoord uit de keuken. Nico keek me triomfantelijk aan, verplaatste gelijk zijn aandacht weer naar de keuken:  “Kan ich das haben?”,  “Selbsverstandlich, mein freund” vervolgde Heinz. Hij viste de laatste augurken uit de pot, gaf het ding nog een sopje, droogde hem af, draaide het deksel erop en overhandigde het gevaarte met een glimlach aan Nico.

Net op dat moment kwam Sjanneke voor de zesde keer met een opgelucht gezicht terug van het toilet. “Kiek’s  Sjanneke ’n augurkenput, deksel erbie, hoefe we nie elleke fijfentwientig kilometer te stoppe um te piese. Ken je mooi deur de hurreke, met je deuske bofe ’t putje, deksel d'r op, klaar.”

Het was een gouden vondst, de middag verliep zonder problemen en tegen vijven bereikte we de plaats waar we de avondmaaltijd volgens afspraak zouden nuttigen. We besloten gelijk om na het eten nog maar even een stuk op te stomen om de verloren tijd in te halen. Na de maaltijd gaf Nico de sleutels aan Sjanneke “Gaoj jij mar fast nuir de oto, ik mot nog effe nuir ’t toilet”

Sjanneke en ik liepen alvast vooruit naar de parkeerplaats en zochten onze plaatsen weer op. Na een paar minuten kwam Nico ook aangelopen en besloot nog even een controle rondje om zijn auto te maken, schopte een keer tegen de banden, keek of zijn achterlichten het deden en vervolgde zijn rondje aan de bijrijders kant. Op dat moment keek Sjanneke voor in de auto tussen haar benen en zag daar de al bijna gevulde augurkenpot, “Och ik mot mien putje nog lege” dacht ze, draaide het raampje open en daarna het deksel van de pot. Net op het moment toen ze de inhoud naar buiten kieperde gaf Nico nog even een trap tegen zijn rechter voorwiel……..

Mensen wat heb ik gepiest……van het lachen.

 

 

 Nico                                                                                   Wegrestaurant