Het is al een ouderwetse dijenkletser: ”Wortelen zijn goed voor je ogen” en als je na deze opmerking alle aandacht van je omgeving hebt gevangen ga je verder: “Ik heb nog nooit een konijn met een bril gezien!”

Wortelen zijn nooit mijn favoriete voedsel geweest. Als kind wist ik het al zeker: als ik groot ben eet ik nooit geen wortelen meer! Ondertussen zijn we ruim vijftig jaar verder en draag ik optische hulpmiddelen, volgens de wetenschap natuurlijk te wijten aan een gebrek aan caroteen, het hoofdbestanddeel van de oranje grondpeen. Misschien hebben ze wel gelijk, ik eet al ruim dertig jaar geen penen meer.

Het is de laatste twintig jaar echt een obsessie geworden en dat maakt het leven er niet gemakkelijker op. Als mijn vrouw en ik uit eten gaan komen we nogal eens bij de Chinees terecht en als je niet van wortelen houd is dat niet echt de place to be.                    

Chinezen hebben iets met dat oranje wonder, elk zichzelf respecterend restaurant heeft volgens mij naast de kok een kunstenaar in de keuken staan die het bewerken van grondpeen tot zijn levenswerk heeft gemaakt. Wortelen in de vorm van bloemen, beesten en andere vraagtekens oproepende kunstwerken komen ongevraagd mee uit de keuken, op de rand van je bord. Sinds ze bij de plaatselijke speciaalzaak weten dat ik mijn geld verdien tussen de strepen op de weg krijg ik steevast een “vlagtwage” ter decoratie.                                                                                                   Tot zover is er niets mis met deze vorm van “peen gebruik”, ware het niet dat de kok alles wat overblijft na de snij sessie van zijn collega, de resten in zijn voedsel verwerkt.                                                                

Omdat ze zelf niet zo nauw kijken vind je de oranje slierten tussen het varkensvlees in de haaienvinnensoep, in de Foeyonghai, kortom in alles wat je bij de chinees besteld zit wortel.

Nou maken die rijstkokers mij de pies niet zo snel lauw, als ik in zo een Chinese toko terecht kom zorg ik ervoor dat ik de beschikking heb over zeeën van tijd. Tijd die ik nodig heb om de door mij bestelde gerechten te ontleden en te ontdoen van alle te pas en onpas toegevoegde ongevraagde oranje slierten.                                                                                                                                

Als je al bijna dertig jaar geen wortelen meer eet is dat geen sinecure, de wokkers zijn ware goochelaars als het gaat om het verstoppen van wortelsliertjes. Naast de gebruikelijke oranje kleur zijn ze er de laatste jaren ook in het blauw en paars.       Het maakt het leven van de schrijver er niet echt eenvoudiger op.

Een paar maanden geleden werd ik gevangen door een rondzwervend griepvirus, normaal gesproken gaan dergelijke ziektemakers aan mij voorbij, maar deze keer was ik dus wel aan de beurt.                                                                                           Nadat ik al vroeg in bed was beland begon tegen middernacht mijn maag op te spelen. Na veel gedraai, gezucht en een paar slokken water liet mijn maag weten dat het misschien beter was als ik mijn warme haven zou verlaten om de rand van de pot op te zoeken.                                                                                                                 Daar aangekomen ben ik op mijn knieën voor de poepdoos gaan zitten, wachtend op de dingen die zouden komen. Wachten duurt normaal gesproken lang, maar toen mijn maag in de gaten kreeg dat de weg vrij was, kneep hij een keer samen en leegde zijn inhoud via onnatuurlijke weg in de pot.                                                         Het zweet brak mij aan alle kanten uit, tranen stonden in mijn ogen, mijn hart ging als een razende tekeer en mijn keel voelde verzuurd aan.        

Net toen ik weer een beetje op adem was gekomen kwam er nog een golf van die zure zult naar buiten. Hierna was mijn maag tevreden en besloot dat het voor vandaag wel mooi was geweest. Mij restte nog het spoelen van mijn mond en het poetsen van mijn gebit om de zure aanslag te verwijderen.                                     Nadat ik het licht had aan gedaan wierp ik een blik in de pot en kreeg de schrik van mijn leven. “Wat krijgen we nou?” hoorde ik mezelf mompelen, “krijg nou de klere!”. Ik dacht dat ik nog droomde maar na een washand met koud water wist ik zeker dat ik het goed gezien had: Er zaten onmiskenbaar stukken wortel tussen mijn kots.        Ik die al dertig jaar geen wortelen had gegeten werd geconfronteerd met een lang verborgen geheim van moeder natuur.                                                                             Die oranje grondmonsters zijn niet alleen vreselijk ranzig, maar als je ze eet worden ze door je lichaam niet verteerd. Ik keek naar de laatste overblijfselen van mijn moeders wortelstamppot die zich minstens dertig jaar had schuilgehouden binnen de warmte van mijn lichaam.

De rest van de nacht heb ik in mijn dromen allerlei complottheorieën liggen ontwikkelen. Werd achtervolgt door de KGB, CIA, hordes Chinezen en de Binnenlandse veiligheidsdienst. Die wisten natuurlijk al jaren dat wortelen de pest waren voor je lichaam, maar ja, ze verdienden er goed aan dus hebben ze het maar zo gelaten. Wat niet weet, wat niet deert.

Een paar weken later werd mijn aandacht getrokken door een artikel in een tijdschrift voor plastisch chirurgen: Bier en leeftijd hebben niets te maken met de vorming van een Bierbuik. Nee, natuurlijk niet, daar was ik na mijn laatste kots sessie ook achter gekomen. Je hebt helemaal geen bierbuik, je hebt een peenpens! Achter dat afdak drijven allemaal onverteerde oranje vermicelli-vormige wortelslierten die al decennialang op zoek zijn naar de uitgang.

Dus heren bij deze mijn gratis advies: verman jezelf, ga opzoek naar een beetje comfortabele latrine, het liefst eentje die al een paar weken niet gereinigd is, dit versneld het proces aanzienlijk, haal drie keer diep adem en zak door de knieën, steek de middelvinger van je rechterhand omhoog en kijk ernaar, denk aan wortels, steek diezelfde middelvinger achter in je keel en laat daarna de zwaartekracht zijn werk doen, aanschouw het tafereel wat zojuist door je maaginhoud is gecreëerd, steek opnieuw je rechter middelvinger omhoog richting de zojuist geproduceerde smurrie en beloof dat je nooit van je leven meer wortelen zal eten, spoel door.

De opmerking “Goed gereedschap hangt onder een afdak” gaat de rest van je leven niet meer op, als je in het vervolg de gangmaker wil zijn, kan je altijd nog beginnen met: “Wortelen zijn goed voor je ogen”………….

Wegrestaurant                                                                      Koekenbakkers