In Friesland wisten ze het al in 1925, als je klanten wilt winnen doe je net of je ze een cadeau geeft. In Joure hebben ze toen een spaarsysteem ontwikkeld waar ik mee ben opgegroeid. Op de koffie- en theeproducten van Douwe Egberts gaven ze toen “gratis” spaarpunten weg.                                                                                                     Je kon sparen voor serviezen, potten, lepeltjes en andere benodigdheden die wel handig waren als je van hun voortbrengsels hield. Dat je ondertussen een hele sloot koffie of thee moest weg slobberen om in het bezit te komen van een koffielepeltje, mocht de pret niet drukken, het was en is nog steeds een ongekend succes.               Mijn oma en later mijn moeder waren in de ban van de zegeltjes van de koffiebrander en ik kan me herinneren dat ik mezelf als kind zijnde het leplazarus heb zitten knippen om de spaarzegels uit de verpakking te krijgen.     

Nou zijn Nederlanders over het algemeen heel gevoelig als het gaat om aanbiedingen, kortingen en allerhande vage zegeltjes acties.                                           We sparen graag en veel en ik denk dat de gemiddelde Nederlander toch wel een stuk of 24 badhanddoeken in de kast heeft liggen, bij elkaar gespaard met benzine-bonnen.

Het is ooit begonnen met Airmiles, daarna kwam een Zaanse grootgrutter met zijn bonuskaart, bij het ene tankstation kon je met een kaart vrije bijen gaan sparen, bij het andere weer “Rocks” elk zichzelf respecterend concern heeft zo zijn eigen manieren om klanten aan zich te binden.                                                                             Ondertussen weten ze wie wat waar en hoeveel gekocht heeft en al die gegevens worden elektronisch opgeslagen en bewaard.

Aan opa’s lijf geen polonaise en dus ook geen klantenkaarten of iets dergelijks. Opa winkelt nog net als vroeger lekker incognito en bewijst daarmee dat je ook zonder deze klantenbinders gebruik kunt maken van alle aanbiedingen.                                     Bij Appie Gijn moet ik altijd ontkennen dat ik in het bezit ben van een bonuskaart, vervolgens drukt de typ-geit achter de kassa op een knopje et voilà, opa krijgt ook zijn bonus korting.                                                                                                                   Ze willen graag alles van opa weten, maar er zijn dingen die belangrijker zijn voor de middenstand: opa’s centjes!

Onlangs hebben ze bij ons in het dorp een grote verbouwing gehad bij een Zaanse kruidenier en dachten daarmee na de heropening ook de verkoopstrategie te kunnen veranderen. “Zonder bonuskaart mag ik U geen korting meer geven” was de opmerking van de kassière nadat ik had aangegeven dat ik niet in het bezit was van hun klantenbinder.                                                                                                                   Ze keek me aan en dacht waarschijnlijk bij zichzelf: “Nou heb ik je ouwe! Nu moet je jezelf wel registreren om hier te mogen winkelen!”.                                                           Maar opa zou opa niet zijn als hij niet heel koelbloedig de bliepmiep even in haar ogen keek en toen zei: “Dan ga ik toch weer naar de Jumbo!” Als door een wesp gestoken had ze het knopje voor de bonuskorting vervolgens weer gevonden en nog rapper ingedrukt.                                                                                                                     Opa kijkt even triomfantelijk naar de rij wachtenden achter hem en verlaat dan na het pinnen, borst vooruit, kin omhoog, schouders naar achteren, met een victoriaanse glimlach op zijn gezicht de nieuw ingerichte toko van de grootgrutter.   Oh ja, bijna vergeten: Mooie tent geworden!

Het wordt de laatste tijd wat minder, maar vroeger deed opa nog weleens een klusje in en om het huis  ’s Morgens eerst overzien wat je nodig hebt voor je klus, vervolgens naar de plaatselijke bouwmarkt en er bij thuiskomst achter komen dat je weer wat vergeten bent.                                                                                                         Zo een eenvoudig karweitje brengt je soms wel vier keer op een dag bij dezelfde plankengroothandel en dat betekent dus ook vier keer per dag langs de kassa en hetzelfde aantal maal: “Spaart U Airmiles?”

Volgens het bordje op haar welgevulde borst was haar naam Charlotte, half lang haar, altijd een vriendelijke aanstekelijke glimlach, een sexy ietwat doorrookte stem, en voor haar leeftijd, ik schatte haar een jaar of 60, ontzettend mooi opgedroogd.     Ik heb het in één van mijn andere avonturen ook al eens aangehaald: Opa heeft last van ze rikketik en niet van zijn ogen, tenminste, als hij zijn optische hulpmiddelen op zijn gok heeft gezet.

Charlotte was het type kassa medewerkster waar je graag voor in de rij ging staan en dan nam je de vraag: “Spaart U Airmiles?” voor lief.                                                       Ik denk dat ik in de afgelopen jaren met heel veel plezier wel driehonderd keer bij Charlotte in de rij heb gestaan en dan bouw je toch een band op.                                 Kijk beste ondernemers daar heb je dus helemaal geen kaart voor nodig, zet gewoon een goedlachse vriendelijke frivole dame op leeftijd achter de bliepmachien en dan komen je klanten ook terug.

Een maand of vier geleden, opa had even geen klusje, oma aan het werk, ben ik aan de rand van ons mooie dorp een stuk gaan wandelen, op de hei, met de hond. De weg daarnaartoe voert langs het plaatselijke eetcafé en op de terugweg besloot ik dat opa eigenlijk best wel een biertje verdiend had.

Het was er nog vrij rustig, maar ik werd allerhartelijkst ontvangen door een dame aan de bar: “Hé, hallo. Hoe is het met jou?” Ik had haar bijna niet herkent zonder de outfit van de plaatselijke spijkerboer maar de onmiskenbaar sexy stem was toch echt van haar: Charlotte! Zou het dan toch nog gezellig worden vandaag?

Charlotte was in afwachting van een vriend, waarmee ze had afgesproken om iets te eten, maar die had wat vertraging opgelopen en ik besloot om dat wachten dan maar even gezamenlijk te doen. Ik zocht een plaatsje naast haar aan de bar en bestelde het door mijzelf beloofde biertje en een droge witte wijn.

We praatte wat over koetjes en kalfjes, ditjes en datjes en drie biertjes en wijntjes later was haar vriend nog steeds niet gearriveerd. “Eigenlijk best wel toevallig, dat ik jou hier vandaag heb ontmoet” probeerde ik het gesprek op gang te houden.             Of het de wijn was of haar natuurlijke vrouwelijke nieuwsgierigheid, ik wist het niet maar Charlotte schoof een stukje dichter naar me toe zodat ik haar lichaamswarmte duidelijk kon voelen. “Hoezo toevallig?”

“Ik heb afgelopen week nog over je gedroomd” maakte ik haar duidelijk, “Dat meen je niet. Echt waar, gedroomd over mij?” ging zij de conversatie verbaasd verder. “Echt waar!” vervolgde ik. “Wat heb je gedroomd dan? Toe, vertel”                            Het vrouwelijke nieuwsgierigheid hormoon was nu helemaal los en ze hing aan mijn lippen.

Op fluisterende toon zette ik mijn verhaal voort: “Ik lag alleen op bed en werd wakker van de slaapkamerdeur die langzaam openging” voerde ik de spanning op. “Oh nee, wie was het? Ga door” fluisterde ze terug.

“Dat was jij Charlotte, jij was het!” Charlotte begon vanaf deze zin een beetje hitsig te kijken en ik voelde de temperatuur van haar lichaam stijgen.

“Zelfs zonder bril was het mij duidelijk dat je niet gekomen was om even koffie te drinken. Je droeg alleen een doorzichtig nachtgewaad en door het schijnsel van de maan kon ik de contouren van je lichaam duidelijk onderscheiden!”                             Charlotte moest nu even slikken en zat mij nu met halfopen mond aan te kijken. “Je kwam heel langzaam en uitdagend naar me toegelopen en keek me aan met een blik die maar één ding konden beteken!”

“Neeeee!” zuchtte ze nu half in extase, “Echt waar?” “Echt waar Charlotte! Ik zweer het op het graf van mijn moeder!”                                                                                     Dat kon ik gemakkelijk doen, want die is nog niet dood. “En toen? Ga verder!” ging ze nu ook op fluisterende toon door. “Toen je bij mij aangekomen was boog je jezelf voorover waardoor ik een fantastisch uitzicht had op je boezem!”                              Dit zinnetje was voldoende om haar lichaamstemperatuur opnieuw te doen stijgen, met rode konen van de spanning zat ze me licht hijgend aan te kijken en ik vervolgde: “Je pakte mijn hoofd met je zachte handen vast, draaide het iets naar links en je zwoele lippen gingen op zoek naar mijn rechteroor en toen zei je het!”         Hier liet ik heel bewust een kleine stilte vallen en keek haar even aan, “Wat? Wat zei ik?” ging ze nieuwsgierig verder. Ik boog me iets naar haar toe en fluisterde in haar oor: “Spaart U ook airmiles?”

De kleine ruimte van het eetcafé werd nu gevuld door een heerlijke ontspannende bulderlach, de overige gasten keken naar ons en vermoeden waarschijnlijk dat het tijd was voor onze medicijnen.                                                                                                 Charlotte kwam niet meer bij en nadat ik minstens zeven vullingen had geteld begon ik toch echt te vermoeden dat ze erin zou blijven. Op dat moment gaat de deur open en stapt haar vriend binnen, bij Charlotte lopen de tranen van de pret over haar wangen. De vriend blijft bij de ingang staan, zijn benen iets uit elkaar, zijn armen langs het lichaam met de handpalmen naar voren en een naar mij gerichte blik in zijn ogen van: “Welke knop heb jij aangeraakt?”                                                                 Als Charlotte begint bij te komen, loopt de vriend onze richting uit en vraagt aan mij: ”Wat is hier gebeurd?”, en ik antwoord: “Ik weet het niet vriend, ik vroeg alleen maar of ze airmiles spaarde.”                                                                                                             En deze opmerking was voldoende om Charlotte opnieuw in een slappe lachextase te brengen.

Een week later bracht ik een bezoek aan de schroevengigant voor een paar latjes, bij binnenkomst zag ik meteen dat Charlotte achter de kassa zat, ik wachtte even tot ze mijn kant opkeek en toen onze blikken elkaar kruisten ontbrande ze gelijk weer in een spontane schaterlach.

Kijk heren ondernemers: Dat is pas een klantenbinder en je kan ook nog vreselijk met haar lachen!                                                                                                           Binnenkort maar weer eens een klusje doen!

Tankstation                                                                              Blogoverzicht