Hij kwam begin jaren 60 altijd op de fiets, zo een ouderwetse degelijke transportfiets. Grote mand voorop en voor de stevigheid een dubbele stang.

Herkenbaar op een kilometer afstand, gekleed in zo een typische jaren 50 stofjas, zijn schedel onder een alpinopet.

Hij was er elke woensdag rond de middag. Had er een fietstochtje van zo’n 10 km opzitten. Zocht na aankomst een plekje voor zijn pet, ging zitten, pakte zijn notitie blokje, likte een keer aan zijn stompje potlood en noteerde onder het genot van een kopje filterkoffie en een sigaar de boodschappen die mijn moeder nodig had.

Nelis de kruidenier uit Velsen.

Na het ritueel, ging de pet weer op het hoofd. “Bedankt voor de koffie, tot straks”, vervolgens zette hij zijn linkerbeen op de trapper en met een grote zwaai van zijn rechterbeen kwam zijn zitvlak op het zware lederen zadel, waarna hij fluitend de straat verliet.

Tegen vijf uur was hij weer terug, sigaar onder zijn neus, de transportfiets beladen met een grote doos boodschappen welke keurig in de keuken werden uitgepakt.
Opnieuw werd stelling genomen aan de tafel, want er moest nog afgerekend worden.
“Het komt niet zo goed uit deze week Nelis”, hoorde ik mijn moeder zeggen, “we zitten even krap”.
Nelis legde zijn hand op de arm van mijn moeder, “Het komt wel goed wijfie, ik schrijf het wel even op.” En wederom verliet hij fluitend de straat.